Αθανάσιος Ζέρβας: Οι Συμφωνίες του Γιάννη Χρήστου: Ζητήματα μορφής και φθογγικής συγκρότησης Εκτύπωση

Στην κορυφή της μουσικής πρωτοπορίας ο Γιάννης Χρήστου (1926-1970), παρά τον πρόωρο χαμό του, επηρέασε τον εικοστό αιώνα με το μουσικό του αποτύπωμα.  Αυτό έγινε τόσο με τα έργα που χαρακτηρίζονται από το πρόθεμα «μετα» όσο και με τα έργα που προηγούνται αυτών και τιτλοφορούνται με ιστορικούς μουσικούς όρους που εκφράζουν μουσικές μορφές, είδη, ή συνθετικές διαδικασίες (Τοκάτα, Συμφωνία, Λειτουργία, Τραγούδι, Patterns and Permutations).  Το συμφωνικό έργο του Γιάννη Χρήστου, συγκεκριμένα η Συμφωνία αρ. 1 για μεσόφωνο και ορχήστρα σε τρία συνεχή μέρη (1949-50) και η Συμφωνία αρ. 2 για μικτή χορωδία και ορχήστρα σε τρία μέρη (1957-58), αν και προέρχονται από την πρώτη δημιουργική φάση του συνθέτη, παρουσιάζουν εντυπωσιακή πρωτοτυπία και ευρηματικότητα στο πλαίσιο μουσικών ιδεών και της διαχείρισής τους.

Και τα δύο συμφωνικά έργα εμπεριέχουν την εκπληκτική δυναμική που αναπτύσσεται στα έργα του συνθέτη κατά τις επόμενες δημιουργικές του φάσεις.  Στο παρόν κείμενο θα σχολιαστούν τα στοιχεία που προέκυψαν από την παρατήρηση και τη συστηματική ανάλυση που αφορούν στη δομή και στη φθογγική συγκρότηση στην Συμφωνία αρ. 1. ενώ θα γίνουν αναφορές στην Συμφωνία αρ. 2.

Διαβάστε το άρθρο σε PDF